Column: Jan De Deken

Ik was negen wanneer mijn ouders een Indisch kind adopteerden. Mariswami. Ze adopteerden hem niet echt; ze schonken elke maand geld aan een organisatie, waarmee Mariswami in India naar school kon gaan. In ruil kregen wij elk jaar een foto van hem. In zijn uniformpje, hagelwit op donkerblauw, door óns betaald. Meer nog dan de foto, kregen we die zelfvoldoening in ruil. Filantropen van de middenklasse waren we, binnen onze mogelijkheden maakten we de wereld een betere plek. Doordat ze het adoptie noemden, ook al zat Mariswami nooit bij ons aan tafel, ging ons Warmste Week-gevoel nog harder gloeien. Wij hadden die arme kleine Indiër van een leven in de goot gered.

Word lid om verder te lezen

Lid worden kan vanaf 1 euro per maand en duurt minder dan een minuut!

Kwaliteitsvolle, inclusieve storytelling is in tijden van fake news en agendagestuurde manipulatie meer dan ooit broodnodig. Dat weet u, anders was u hier niet. Maar goede verhalen kosten ook veel geld. Help ons om onafhankelijk kritische documentaires en sociaal-culturele projecten te blijven brengen die bouwen aan duurzaam toekomstverhaal.

Omdat we vinden dat iedereen recht op informatie heeft, kan je als lid naar eigen vermogen een bijdrage leveren. Opzeggen kan op elk moment. Kom op onze Patreon-pagina de abonnementsformules en bijkomende voordelen te weten, en maak mee het verschil.

Word lid